Alles wat we in ons leven tegenkomen, is een ervaring die we zelf wilden opdoen. Het zijn levenslessen waarin we leren omgaan met specifieke situaties. Zowel de fijne als de minder fijne gebeurtenissen zijn niet meer dan ervaringen.
Door ons leven heen krijgen we signalen die we mogen leren ontcijferen, zodat we deze tools kunnen inzetten bij een volgende situatie – of zodat we beseffen dat ze niet langer nodig zijn. Iedereen heeft zijn eigen unieke ervaring, gevormd door zijn of haar eigen achtergrond.
Voel je onrust in je hoofd of lichaam? Ervaar je te veel prikkels en emoties waar je niet mee kunt omgaan? Geeft dit je een ongemakkelijk gevoel?
Vind je het moeilijk om je op je gemak te voelen in een groep? Heb je moeite met contact leggen, waardoor je eenzaam of niet begrepen voelt?
Loop je vast in de klas, word je buitengesloten of raar aangekeken omdat jij dingen anders doet? Alles wat anderen als 'ongemakkelijk' ervaren, zijn jouw unieke blauwdrukken. Dit is wie jij bent. Jij bent niet zoals de ander, en dat hoeft ook niet. Iedereen is zichzelf, precies zoals het bedoeld is.
Er is niets mis met jou.
Je mag jouw eigenschappen versterken en leren hoe je er op een fijne manier mee omgaat. Alle ongemakken vertellen je waar je nog kunt groeien. Ze laten zien waar je vaardigheden mag ontwikkelen om jezelf echt te leren kennen.
Als ouders voelen we haarfijn aan wanneer ons kind zich niet happy voelt of ergens mee zit. Je merkt het aan alles. Je kind doet zo zijn best, maar toch lukt het niet.
Als ouder heb je alles voor je kind(eren) over. Je gaat door het vuur en vecht als een leeuw wanneer je wordt tegengewerkt, niet gehoord of niet serieus genomen. Maar wanneer trek jij aan de bel? Laat jij je wegsturen met een goedkoop gesprek?
Laat jij je iets anders wijsmaken dan wat jij diep van binnen voelt?
Nee!
Diep van binnen weet je:ik moet pal staan voor mijn kind!
Maar in jou woekert een stemmetje dat zegt dat je niet sterk genoeg bent, dat het misschien wel meevalt. Je krijgt kritiek van je omgeving, van mensen die dichtbij je staan. Ze vertellen je: "Hij moet gewoon luisteren. Dit gedrag is niet normaal."
Ik begrijp dat.
Ik heb daar ook gestaan. Ik ken de strijd, met mijn zoon met PDD-NOS… gaf ik op?
Nee!
Ik vocht als een tijgerin. Als iets niet goed voelde, was het ook niet goed. Ik week niet van mijn eigen leiderschap als ouder en hield de regie, zelfs wanneer anderen het van mij wilden overnemen of vonden dat ik het anders moest doen. Ik wist als geen ander wat mijn kind nodig had. Ik wilde alleen begrepen en gehoord worden. Ik zocht handvatten en inzichten voor de blinde vlekken die ik zelf nog niet zag, of extra hulp om dingen geregeld te krijgen.
.jpeg?etag=undefined&sourceContentType=image%2Fjpeg&ignoreAspectRatio&resize=315%2B104&extract=0%2B0%2B315%2B103&quality=85)
De oproep tot verandering – Het avontuur begint
Veel ouders staan op een kruispunt: hun kind ontwikkelt zich anders, maar is een officiële diagnose wel de juiste weg? Drukken we hiermee een stempel op ons kind? Wat betekent dit voor de toekomst?
Deze vraag raakt aan iets groters. Een diagnose kan deuren openen, maar ook verwachtingen scheppen—van professionals, de maatschappij en zelfs van onszelf als ouders. Hoe zorg je ervoor dat een diagnose een hulpmiddel wordt en geen label dat je kind beperkt?
De twijfel: Drukken we een stempel?
Veel ouders vrezen dat hun kind met een diagnose voor altijd wordt vastgezet in een hokje. Want ja, er zijn mensen die je kind vanaf dat moment als ‘beperkt’ zullen zien, totdat het tegendeel bewezen is. En zelfs dan is het lastig voor hen om écht de kwaliteiten en mogelijkheden van je kind te zien.
Toch is een diagnose niet per se een stempel, maar eerder een eerste stukje van een puzzel. Het kan helpen om te begrijpen waar je kind moeite mee heeft en hoe je hem of haar het beste kunt ondersteunen. Het geeft inzicht in uitdagingen, maar ook in krachten.
De waarde van een diagnose: een hulpmiddel, geen identiteit
Een diagnose geeft toegang tot extra hulp en begeleiding. Denk aan therapieën, onderwijsbegeleiding en hulpmiddelen die zonder officiële erkenning moeilijk te krijgen zijn. Maar belangrijker nog: het kan jou als ouder richting geven. Het helpt je om te begrijpen waarom je kind op een bepaalde manier reageert en wat het nodig heeft.
Wat écht telt, is hoe jij ermee omgaat. Een diagnose hoeft geen eindpunt te zijn, maar een startpunt. Het is een middel, geen definitie van wie je kind is.
Zelf de regie houden: leren kijken voorbij de diagnose
Sta je op dit kruispunt?
Je hoeft deze keuze niet alleen te maken. Of je nu twijfelt over het aanvragen van een diagnose of wilt ontdekken hoe je hiermee omgaat zonder je kind in een hokje te plaatsen—ik denk graag met je mee.
Wil je hierover sparren?
Stuur me een bericht of plan een kennismakingsgesprek via Mail.
De oproep tot verandering, is misschien wel de meest verwarrende en emotionele fase voor ouders. Het is het moment waarop je voelt dat er iets speelt bij je kind, maar je nog niet precies weet wat. Je ziet gedrag dat afwijkt van wat ‘normaal’ wordt genoemd—misschien moeite met prikkels, taalontwikkeling, motoriek of sociale interacties. Dit roept vragen op, maar ook weerstand, twijfel en soms zelfs schuldgevoelens.
Wat vraagt deze fase van jou als ouder?
Luisteren naar je intuïtie
Je voelt dat er iets niet klopt of anders verloopt dan bij andere kinderen. Deze intuïtie is een kracht, geen zwakte. Het vraagt moed om te erkennen dat jouw kind een ander pad loopt en dat jij als ouder de gids bent die hem of haar daarbij helpt.
Ongemak toelaten
Dit is een fase van onzekerheid. Je hebt nog niet alle antwoorden, en dat is oké. Het vraagt om geduld en om de bereidheid om even in dit ongemak te zitten zonder direct naar oplossingen te grijpen.
Je eigen angsten onder ogen zien
De vraag "Wat betekent dit voor mijn kind en ons gezin?" is zwaar. De angst voor een diagnose, voor een label, voor de toekomst… Dit zijn normale gevoelens. Maar ze mogen je niet verlammen.
Keuzes durven maken
Blijf je afwachten, of ga je actief op zoek naar informatie en begeleiding? Volg je blind de adviezen van professionals, of neem je zelf de regie in handen? Dit is een fase waarin je leert vertrouwen op jezelf en jouw pad kiest, ondanks wat anderen ervan vinden.
Open blijven voor verandering
Soms blijkt een eerste vermoeden niet te kloppen. Soms moet je je ideeën over ouderschap, onderwijs of zorg bijstellen. Flexibiliteit en bereidheid om te leren zijn cruciaal.
De kern van deze fase
Deze fase vraagt je om te ontwaken. Je wordt uitgedaagd om anders te kijken naar je kind, naar opvoeding, naar verwachtingen vanuit de maatschappij. Het is een fase waarin je langzaam de eerste stappen zet naar een nieuwe manier van omgaan met de situatie—niet vanuit angst, maar vanuit kracht en vertrouwen.
Herken je jezelf hierin?
Wat is voor jou het moeilijkste aan deze fase?
De kern van de eerste fase: de weerstand tegen verandering.
Ouders worden uitgedaagd om een nieuwe realiteit onder ogen te zien, terwijl een deel van hen nog vasthoudt aan het oude, vertrouwde beeld van hoe het zou ‘moeten’ zijn.
Waarom kan het niet blijven zoals het was?
Je wilt het liefst dat je kind moeiteloos meedraait in de gewone wereld. Dat het zonder extra hulp naar school kan, vriendjes maakt en zich ontwikkelt zoals andere kinderen. Het idee dat dit misschien niet vanzelf gaat, voelt oneerlijk en overweldigend.
Maar dan komen de signalen. De eerste hobbels. De momenten waarop je merkt dat je kind anders reageert dan andere kinderen. Misschien worstelt het met prikkels, raakt het snel overbelast of begrijpt het sociale situaties niet op dezelfde manier. En ondanks al je inspanningen lijkt het niet vanzelf beter te worden.
Waarom word ik uitgenodigd voor dit avontuur?
Deze uitnodiging voelt niet als een cadeau. Het voelt als iets wat je niet hebt gekozen. Je wilt niet dat jouw kind een label krijgt, niet dat het buiten de norm valt. En toch… wordt je uitgedaagd om een nieuwe weg te bewandelen.
De keuze: afwijzen of omarmen?
Iedere held in een verhaal krijgt een oproep tot avontuur. En bijna altijd is de eerste reactie: nee, ik wil dit niet.Want het vraagt om verandering, en verandering is ongemakkelijk. Maar de echte groei begint op het moment dat je besluit om de uitdaging aan te gaan, om verder te kijken dan de angst en onzekerheid.
Jij hoeft deze reis niet alleen te maken. Maar de eerste stap—het accepteren dat de weg anders loopt dan gedacht—is een keuze die alleen jij kunt maken.
Sta jij op dit kruispunt?
Wat roept bij jou de meeste weerstand op in deze fase?
Veel ouders worstelen met deze vraag: Wat gebeurt er als ik weiger?
De angst voor afwijzing
Afwijken van de norm is niet zomaar een keuze. Het betekent dat je mogelijk kritiek krijgt, dat anderen je niet begrijpen, dat je moet vechten voor wat je kind nodig heeft. De reguliere weg voelt veilig, voorspelbaar. Volg je het advies van school en zorgverleners, dan doe je ‘wat hoort’. Maar wat als dat niet werkt voor jouw kind?
Toch is de angst voor afwijzing groot:
Deze vragen zijn begrijpelijk. Ze houden veel ouders tegen om hun eigen pad te kiezen.
De gevolgen van weigeren
Sommige ouders besluiten om de oproep tot verandering niet aan te nemen. Ze houden vast aan hoe het was, hopen dat hun kind zich vanzelf aanpast, dat het systeem uiteindelijk zal begrijpen wat hun kind nodig heeft. Maar wat gebeurt er dan?
Je kind loopt vast
Hoe langer je wacht met het erkennen van wat jouw kind nodig heeft, hoe groter de kans dat het zichzelf moet aanpassen aan een wereld die niet vanzelfsprekend bij hem of haar past. Dit kan leiden tot overprikkeling, onzekerheid en zelfs uitval op school of in sociale situaties.
Je raakt als ouder uitgeput
Het constante balanceren tussen wat de buitenwereld verwacht en wat je kind nodig heeft, kan enorm zwaar zijn. Ouders die blijven vechten tegen hun intuïtie, ervaren vaak stress en een gevoel van machteloosheid.
De omgeving gaat voor jou beslissen
Als jij geen regie neemt, doen anderen dat voor jou. School, hulpverlening, instanties: zij gaan bepalen wat ‘het beste’ is. En als dat niet klopt voor jouw kind, ben jij de enige die dat kan benoemen en veranderen.
Een grotere strijd later
Hoe langer je wacht met het accepteren en onderzoeken van wat je kind nodig heeft, hoe moeilijker het wordt om later bij te sturen. In een vroeg stadium de juiste keuzes maken, betekent vaak minder strijd en meer rust op de lange termijn.
Wat als je het avontuur toch aangaat?
Ja, het vraagt moed. Ja, je zult soms tegen weerstand aanlopen. Maar als je luistert naar je gevoel, je eigen kompas volgt en durft af te wijken, dan ontdek je iets bijzonders:
Weigeren lijkt veilig, maar de prijs is hoog. De echte keuze is niet of je dit avontuur wilt aangaan, maar wanneerje klaar bent om het te doen.
Herken je deze twijfel?
Waar loop jij tegenaan in het maken van deze keuze?
Een krachtige vraag, en eentje die ouders vaak tegenhoudt:
"Wat brengt dit mij en mijn kind in de toekomst?"
Voordat ze een onbekend pad op gaan, willen ze weten waar het hen brengt.
Want als je afwijkt van het vertrouwde, wil je zekerheid dat het ergens goed voor is.
Wat brengt het als je wél luistert naar deze oproep?
1. Je kind voelt zich gezien en begrepen
Als je luistert naar wat jouw kind écht nodig heeft—en niet alleen naar wat de buitenwereld verwacht—dan voelt je kind zich veilig. Het hoeft zich niet constant aan te passen, niet steeds te vechten tegen een systeem dat niet op hem of haar is afgestemd. Dat betekent minder stress, meer zelfvertrouwen en een betere basis om te groeien.
2. Je krijgt grip op de situatie
Door deze stap te nemen, neem je de regie in handen. Je bent niet langer afhankelijk van wat anderen zeggen dat ‘het beste’ is, maar bepaalt zelf wat past bij jouw gezin. Dit geeft rust en voorkomt dat je steeds achter de feiten aanloopt.
3. Je leert vertrouwen op je eigen kompas
In plaats van onzekerheid en twijfel, ontwikkel je een sterk gevoel van wat goed voelt voor jouw kind. Je leert navigeren door adviezen, keuzes en systemen, zonder je overweldigd te voelen. Dit vertrouwen helpt je niet alleen nu, maar bij alle keuzes die in de toekomst komen.
4. Je bouwt aan een toekomst waarin jouw kind kan floreren
Als je nu de juiste stappen zet, geef je je kind de ruimte om zichzelf te zijn en zich op een manier te ontwikkelen die écht bij hem of haar past. Dit voorkomt later problemen zoals schooluitval, burn-out of identiteitscrises omdat je kind zichzelf altijd heeft moeten aanpassen.
5. Je creëert rust en balans in je gezin
Als ouder worstelen met twijfels en onzekerheden straalt af op het hele gezin. Door een pad te kiezen dat klopt, creëer je meer rust. Je voelt minder de noodzaak om te vechten tegen systemen, verwachtingen of oordelen. Dat geeft meer energie voor de dingen die er écht toe doen.
En als je niet luistert?
De toekomst zonder deze stap voelt misschien veiliger, maar brengt vaak juist meer onzekerheid. Kinderen die structureel niet krijgen wat ze nodig hebben, lopen vast—op school, in relaties, in hun eigen ontwikkeling. Hoe eerder je erkent wat jouw kind écht nodig heeft, hoe meer je kunt voorkomen dat het later tegen grote obstakels aanloopt.
De echte winst: vrijheid en vertrouwen
Door deze reis aan te gaan, kies je niet voor een makkelijkere weg, maar wel voor een waardevollere. Een weg waarin jij en je kind niet langer proberen te voldoen aan wat ‘zou moeten’, maar waarin jullie samen ontdekken wat écht werkt.
Wil jij ontdekken wat deze stap voor jouw gezin betekent? Mail mij!
De stap nemen richting verandering vraagt moed.
Veel ouders voelen de weerstand, de angst voor het onbekende en de druk van hun omgeving. Wat helpt hen om toch deze stap te zetten?
1. Erkennen dat je het niet alleen hoeft te doen
Ouders denken vaak dat ze dit alleen moeten dragen. Maar dat is niet zo. Wie of wat kan hen ondersteunen?
2. De focus verleggen: van angst naar mogelijkheden
Angst voor verandering is normaal, maar wat als je kijkt naar wat het oplevert in plaats van wat je verliest?
3. De band met je kind als kompas
Wanneer ouders voelen dat zij en hun kind samen op reis gaan, wordt de stap makkelijker. Je hoeft niet te vechten tegen systemen, maar je mag naast je kind gaan staan en zeggen: "Wij doen dit samen."
Wat helpt hierbij?
4. Accepteren dat het niet perfect hoeft te zijn
Veel ouders blijven twijfelen omdat ze bang zijn de verkeerde keuze te maken. Maar de waarheid is: er is geen perfecte keuze, alleen de keuze die nu het beste past.
De weg ontvouwt zich gaandeweg. En het mooie is: jij mag altijd bijsturen. Je hoeft niet het hele pad te kennen voordat je de eerste stap zet.
Wil jij deze stap zetten, maar voel je nog weerstand?
Je hoeft dit niet alleen te doen. Laten we samen kijken naar wat jou helpt om met vertrouwen deze weg in te slaan. Plan een gesprek of stuur me een bericht – ik loop graag een stukje met je mee.
.jpeg?etag=null&sourceContentType=image%2Fjpeg&ignoreAspectRatio&resize=440%2B114&extract=0%2B0%2B440%2B110&quality=85)
Wist je dat jij zelf de sleutel bent om stress, angst en paniekgevoelens te verminderen? En dat je daarmee ook de lichamelijke spanningsklachten die je ervaart, kunt oplossen?
Je zenuwstelsel speelt hierin een cruciale rol. Dit regelt alles in je lichaam: je cellen, bloedvaten, immuunsysteem, spijsvertering en zelfs de signaalroutes in je hersenen. Maar als stress zich maanden of jaren opbouwt, raakt je zenuwstelsel uit balans.
Misschien had je een paar jaar geleden nog nergens last van. Je sliep iets minder goed, voelde je soms wat vermoeid, maar verder ging het prima. Totdat de klachten zich opstapelden: chronische vermoeidheid, pijntjes, concentratieproblemen en een opgejaagd gevoel.
Wat we vaak doen? Symptoombestrijding. We zoeken naar hulpmiddelen, medicatie of quick fixes. Maar dat werkt slechts tijdelijk. Want zolang je zenuwstelsel in overdrive blijft, zal de onrust terugkeren.
De manier waarop jij vandaag met stress omgaat, is vaak gevormd in je jeugd. Wat je toen leerde over emoties, doorzetten en omgaan met moeilijke situaties, bepaalt hoe je zenuwstelsel nu reageert.
Moest je altijd sterk zijn?Dan is je lichaam gewend om door te gaan, niet op te geven en onafhankelijk te zijn. Je zenuwstelsel staat altijd ‘aan’.
Werd je mening niet serieus genomen?Dan ervaar je nu spanning als je je wilt uitspreken. Misschien cijfer je jezelf weg of voel je je schuldig als je wél je grenzen aangeeft.
Mocht je vroeger niet zeuren?Dan heb je nu moeite om je behoeften serieus te nemen en te luisteren naar wat je lichaam écht nodig heeft.
Als je zenuwstelsel langdurig in de overleefstand staat, kan dit zich uiten in:
✅ Spijsverteringsproblemen en darmklachten
✅ Chronische pijn en vermoeidheid
✅ Angst, stress en depressieve gevoelens
✅ Slechte slaap en hersenmist
✅ Moeite met relaties en verbinding met anderen
Het zenuwstelsel hoort in een natuurlijke ‘eb en vloed’-beweging te werken. Stress mag er zijn, maar je lichaam moet ook kunnen herstellen. Als dat niet meer lukt, raakt je systeem ontregeld. Gelukkig kun je dit zelf omkeren.
Door bewust je zenuwstelsel te reguleren, leer je hoe je lichaam weer kan ontspannen. Hierdoor:
✔️ Verhoog je je energie
✔️ Verbeter je je immuunsysteem
✔️ Verminder je lichamelijke klachten
✔️ Voel je je weer jezelf
Misschien denk je: "Maar ik heb al van alles geprobeerd!"Toch blijf je klachten houden. Dat komt omdat veel oplossingen gericht zijn op het bestrijden van symptomen, in plaats van de kern aan te pakken.
Duurzaam herstel vraagt om een dieper inzicht in je zenuwstelsel. Het gaat niet alleen om ontspanningsoefeningen, maar ook om het herprogrammeren van je brein en het loslaten van oude overtuigingen.
💡 Wil jij leren hoe je dit doet?Laat je lichaam en brein samenwerken, zodat je écht rust en balans ervaart.
🔽 Wat is jouw grootste uitdaging met stress en spanning? Deel het met mij!
.png?withoutEnlargement&resize=29,29)
.png?etag=null&sourceContentType=image%2Fpng&ignoreAspectRatio&resize=80%2B80){kind=small}
